در گذشته های دور برای دزدین الماس بلعیدن این سنگ قیمتی است. اما افسانه هایی در میان مردم شکل گرفت که بلعیدن الماس تنها مرگ را به همراه دارد. شاید وجود آرسنیک در الماس از اصلی ترین دلایل شیوع این افسانه در میان عوام بود اما همین تفکر سبب شد تا میزان سرقت این سنگ قیمتی به میزان چشم گیری کاهش یابد. شایدیک قطعه الماس بسیار ایمن تر از پود الماس به نظر آید اما هرگز کسی حاضر نمی شود تنها برای اثبات یک امر ساده جان خود را به خطر بیاندازد.
از سوی دیگر، برخی سودجویان برای دستیابی آسان تر و ارزان تر به برخی سنگ های قیمتی، افسانه هایی را در مورد این نوع سنگ ها رایج نمودند. اوپال از سنگ هایی است که به بد یمنی و بد شگونی شهرت یافته است. این شایعه زمانی رواج یافت که یکی از سلاطین عثمانی به اوپال علاقمند شد. این سلطان با نشر افسانه هایی در مورد این سنگ زیبا توانست تجار و ثروتمندان را راضی نماید تا سنگ های اوپال خود را به ارزان ترین قیمت به او بفروشند و در طی چند سال توانست مجموعه ی عظیمی از اوپال را گردآوری نماید. اینگونه گفته می شود که این پادشاه عمر طولانی نداشت و بر اثر یک بیماری نادر از دنیا رفت. برخی معتقدند همین دلیلی است بر اینکه افسانه ی اوپال حقیقت دارد.
نکته قابل توجه این است که برخی از مواد تشکیل دهنده ی سنگ ها برای بدن آدمی بسیار خطرناک می باشند و اگر به هر طریقی وارد بدن انسان شوند می توانند تاثیرات جبران ناپذیری بهمراه داشته باشند. گرد ایجاد شده از تراش سنگ سلفورسیماب (Cinnabar) بسیار کشنده است. بخش چشمگیری از این سنگ از جیوه تشکیل شده است و اگر این ماده با استنشاق یا بلعیدن وارد بدن شود دستگاه عصبی بدن بشدت آسیب می بیند. جیوه باعث اختلال در روند رشد، بی حسی ، ناشنوایی و نابینایی می شود. سنگ مالاکیت نیز به علت دارا بودن مس می تواند جز دسته بندی سنگ های خطرناک قرار بگیرد.
بسیاری از سنگ ها یکی از مواد خطرناک را در فرمول شیمیایی خود یدک می کشند اما میزان این مقدار مواد بسیار مهم است. باید به این نکته توجه داشته باشیم که همواره افرادی هستند که خاطره بلیعدن یک گیاه یا یک ماهی سمی را برای ما تعریف می کنند بدون اینکه کوچکترین ترین آسیبی دیده باشند. همانگونه که از مقدار کمی از زهر مارها برای مصونیت از مقدار زیاد آن استفاده می شود، استفاده از برخی سنگ ها می تواند ما را در برابر برخی سموم مصون نماید.